47 "Kubuś Puchatek"

-Idź,za chwilę do ciebie dojdę.-powiedziałam,a Luke tylko skinął głową.

Włożyłam ręce do kieszeni czekając,aż chłopak w końcu przede mną stanie.

 -Cześć.-powiedział uśmiechając się niemrawo.

~*~

Przez moment utraciłam możliwość wypowiedzenia jakiegokolwiek,nawet najmniejszego słowa.

Po prostu stałam i patrzyłam na chłopaka,który czekał na jakikolwiek znak,że jestem zainteresowana rozmową z nim.

Chciałam,żeby to wyglądało inaczej,ale zważając na ilość czasu kiedy go nie widziałam,było to nie możliwe.

Jak na razie byłam w stadium szoku i nic nie było w stanie przywrócić mnie na ziemie.

Przyłapałam chłopaka na intensywnym wpatrywaniu się w mój brzuch.

Była to kolejna osoba,która patrzyła na niego w ten sposób.

Luke mógł być zdziwiony,ale on...

Spoglądając na jego twarzy mogłam wyczytać nieme pytanie.

"Czy to jest moje dziecko?"

Pytanie pomimo tego,że nie zadane wisiało w powietrzu,sprawiając,że atmosfera stała się bardziej napięta.

Brunet zaczął czuć się nieswoją,a świadczyło o tym zbyt częste przeczesywanie ręką włosów-gest,który zdążyłam u niego wyłapać przez trzy lata naszej znajomości.

Kiedy w końcu się ocknęłam i powróciła mi zdolność mowy,wydukałam:
-Cześć.

Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu.Pomimo sytuacji w jakiej się znajdowaliśmy był to miły widok.

-Ja...Sam nie wiem co powinienem powiedzieć.-oznajmił nieznacznie się do mnie zbliżając.

-Najlepiej od początku.Dlaczego odwołaliście trasę ?

Pytanie to nie górowało na mojej liście,ale nie miałam ochoty na tą niezręczną rozmowę,którą planował.

Jeszcze nie teraz...

-Tak wyszło...

-Naprawdę tylko tyle jesteś w stanie mi powiedzieć ? Tak,więc dziękuje za rozmowę.-powiedziałam i ruszyłam do przodu z zamiarem odejścia.

Przez moje ciało przeszedł znajomy dreszcz kiedy poczułam jak chłopak chwyta mnie delikatnie za nadgarstek.

-Proszę,zaczekaj.Po prostu uważam,że nie jest to najlepsze miejsce na taką rozmowę.

-Fakt.-powiedziałam i mimowolnie się zaśmiałam. Chłopak zrobił to samo,co w pewien sposób pozytywnie wpłynęło na atmosferę.

-Spotkaj się ze mną jutro.-poprosił.-Musimy o tym pogadać.

-Jasne...Gdzie ?

-Myślałem,że mogłabym przyjść do nas.Wszyscy dawno cię nie widzieli.

-Umm...Okey. Będę o pierwszej.Cześć.

Odeszłam kilka kroków kiedy ponownie usłyszałam jego głos.

-Bardzo za tobą tęskniłem,Su...

Chciałam udać,że tego nie słyszę.Po prostu odejść i nie odpowiadać na jego wyznanie.

Ale to nie było możliwe.

Niezaprzeczalnie wciąż czułam coś do tego chłopaka i nie mogłam przyznać,że nic nie znaczy dla mnie to co mówi.

Kierowana impulsem,podeszłam do niego i wtuliłam się w jego klatkę piersiową.

Po tylu miesiącach mogłam usłyszeć bicie jego serca i poczuć choć odrobinę jego ciepła.

-Ja też,Li..

Moje słowa bardzo go zdziwiły. Napiął niemal wszystkie mięśnie i nie musiałam na niego patrzyć,aby wiedzieć,że marszczy brwi.

-Cieszę się,że to mówisz.-szepnął do mojego ucha.

Dłuższą chwilę tkwiliśmy w takim uścisku kiedy chłopak delikatnie musnął ustami mój policzek.

Spojrzałam w jego brązowe oczy i omal w nich nie utonęłam. Było w nich tyle uczuć i szczerość,że mimowolnie zapragnęłam poczuć więcej jego miłości.

Podniosłam się na palcach i połączyłam nasze usta,w krótkim pocałunku.

-Do zobaczenia,Li.-szepnęłam i odeszłam nie chcąc już więcej prowokować takich sytuacji.

Odnalazłam wzrokiem Luka i pomachałam do niego.

Chłopak najwidoczniej musiał obserwować całą tą sytuację,bo był jednoznacznie zły.

Ale odkąd tu przyjechał nigdy nie obiecywałam mu czegoś więcej.

~*~

 "- Mamo, mamo,patrz !-krzyknął chłopczyk wskazując na mnie palcem ciągnąć kobietę za rękę.

-To Kubuś Puchatek !-krzyknął nadal nie spuszczając ze mnie wzroku.

Poczułam,że na moje policzki wkradają się czerwone plamy.

Kobieta przeniosła na mnie wzrok i posłała przepraszające spojrzenie.

W tym momencie naprawdę musiałam wyglądać jak Kubuś Puchatek.

Ugh...Dllaczego muszę być tak ogromną ? "

-Jesteś niemożliwy !-krzyknęłam piorunując chłopaka wzrokiem.

-Nie powiesz mi chyba,że to nie było śmieszne.

-Nie,nie było.-uderzyłam go w ramie.

-Ej...To boli !-oburzył się pocierając rękę.

-Wcale nie...Mogę mocniej.

-Jak tak dalej pójdzie,będę musiał się zaskarżyć.

-Czy ty mi grozisz,Hemmo ?

-Skądże,stwierdzam fakt,Puchatku.

-Nie przeginaj,nadal uważam,ze to nie było śmieszne.

- Z mojej perspektywy, owszem.

-Nie powinieneś kpić sobie z ciężarnej.-udałam obrażoną co szybko wywołało zamierzony efekt.

-No dobrze,przepraszam.-blondyn pochwycił mnie ramiona i podobnie jak ostatnio poczułam w brzuchu stado motyli.

Dlaczego on wciąż tak na mnie działa ? I dlaczego wciąż nie potrafię myśleć o nim jak o moim Luke'u ?

-Za karę zabierzesz mnie na pizzę...Jestem potwornie głodna.

-Domyślam się.-mruknął pod nosem,jednak nie uszło to mojej uwadze.

-Słyszałam.

-Ale co takiego ?-udał zdziwionego.

Oj,Luke..Najwyższa pora,aby wydorśleć.

Ale nie mogłam sobie wyobrazić,aby miał się zmienić.

Ale istnieją rzeczy,które nigdy nie powinny się zmieniać.

A do tych właśnie rzeczy należy charakter i sposób bycia Luke'a Hemmings'a.

Ahoj !

 Rozdział pojawił się szybciej niż

planowałam,ale miałam napad weny twórczej

i jest wcześniej. Proszę nie spisujcie na straty Luke'a.

Koooocham go z całego serducha i na pewno na dłużej zagości w 

tym opowiadaniu.

Całuje,N;*

PS: Dla niewtajemniczonych chodzi o Luke'a z 5 Second of Summer.

Czy tylko ja jestem uzależniona od ich muzyki ?

 PS 2: Jeśli już mowa o uzależnieniach.

Od jakiegoś czasu gwałce replay przy piosence Fireproof -1D.

Jest naprawdę cudna,nawet wam ją tu wstawię.

PS3: Jeśli chodzi o inspirację podczas pisania rozdziału jest to 

piosenka Teenage Dirtbag w wykonaniu One Direction.