27 "Orzechowe oczy"

Są ta­cy, którzy uciekają od cier­pienia miłości.

 Kocha­li, za­wied­li się i nie chcą już ni­kogo kochać,

 ni­komu służyć, ni­komu po­magać. 

Ta­ka sa­mot­ność jest straszna,

 bo człowiek uciekając od miłości, 

ucieka od sa­mego życia.

 Za­myka się w sobie.  

-Jan Twardowski  

Suzan

Mijały kolejne tygodnie pełne pustki, rozpaczy i samotności.

To co zostawiłam za sobą już po raz drugi już nigdy nie wróci. Bo ileż szans może mieć człowiek ?

Gdy dostaje się tę drugą ma się okazję wszystko naprawić, zrozumieć swój błąd i zacząć od nowa.

Ale kiedy się ją straci nie ma co liczyć na kolejną. 

Jeśli ktoś ci ufa, znaczy to,że ma do ciebie zaufanie. Że nie boi się,że w jakikolwiek możliwy sposób go skrzywdzisz. Ty też tak myślisz i nagle wszystko się zmienia..ty się zmieniasz.

Już nie jesteś tą samą osobą,którą byłeś kiedyś. Zmieniają się twoje uczucia i stosunek do ludzi,którzy do niedawna byli twoimi przyjaciółmi. Zatrzymujesz się na chwilę i zastanawiasz co ja takiego robię ? Kim są Ci ludzie, kim ja jestem ?

Do niedawna myślałam,że już nic nie może się zmienić. Byłam święcie przekonana,że znalazłam swoje miejsce na świecie i osobę z którą chcę iść przez życie.

Byłam pewna,że go kocham. Bo kochałam i nigdy nie zapomnę tego uczucia,którym go darzyłam. 

I gdyby nie on, nadal bym tak myślała. Mówią,że pierwsza miłość nigdy nie umiera.

Po wszystkim co przeszłam jestem w stanie stwierdzić,że to prawda.

Nie ważne jak bardzo będę próbowała i tak nie uda mi się o nim zapomnieć.

Nie zapomnę widoku jego orzechowych oczu i uśmiechu,który przyprawia mnie o zawroty głosu.

Podobno każdy z nas jest pisany jednej konkretnej osobie,której i tak nigdy się nie pozna.

Musze obalić tę hipotezę,bo ja spotkałam tę osobę. 

Spotkałam,pokochałam,aby później skrzywdzić go w tak okropny sposób.

Powinien był o mnie zapomnieć. Przecież go zawiodłam, kilkakrotnie.

Ale on nadal mnie kochał i w końcu miał dosyć ukrywania prawdy. 

Naprawdę myślałam,że to Niall jest tym,który jest mi pisany.

Ale on tak bardzo namącił mi w głowie. Teraz już niczego nie jestem pewna. 

Nie jestem w stanie wymazać go  mojej głowy.
To Niall'a powinnam teraz opłakiwać,a tymczasem myślę o Liam'ie.
Wszystko się już układało.On miał dziewczynę, ja chłopaka.
I nagle coś w nim pękło. Zerwał z Danielle i przyszedł do mnie. Nie powinien był tego robić,ale zrobił.
Musiałam wyrwać się z tego trójkąta w,którym żyliśmy. Jedno z nas nigdy nie było am pożądane. I tą osobą nie był żaden z nich. To ja nigdy tam nie pasowałam.
Złamałam wszystkie możliwe zasady. Musze za to zapłacić.

Ściągnęła z kolan książkę. Już od ponad pół godziny próbowałam się czegoś nauczyć co niestety nie skutkowało. Moje myśli były pochłonięte czymś innym. Kimś innym.
Wypiłam ostatni łyk herbaty malinowej i odłożyłam kubek na stolik.
 Ukryłam twarz w dłoniach i próbowałam choć na chwilę się skupić.
 Kiedy usłyszałam pukanie do drzwi od razu podniosłam się z łóżka.
Nie  zdobyłam się nawet na spojrzenie w wizjer tylko od razu złapałam za klamkę.
I to był mój błąd.
Ujrzałam chłopaka o orzechowych oczach i tym cudownym uśmiechu.
-Co ty tu robisz ? -zapytałam.
-Jak możesz o to pytać ? Tęskniłem za tobą.
-Dlaczego po prostu nie zapomnisz ? Tak byłoby dla ciebie lepiej.
-Sam potrafię decydować co jest dla mnie najlepsze.
-W takim razie wybierasz źle. Masz prawo do szczęścia,a ja jestem okropną osobą nie zasługującą na kogoś tak dobrego jak ty.
-Suzan, kocham cię. Zawsze cię kochałem.zrozum,że nie potrafię bez ciebie żyć.
-Nie możesz.-po moich policzkach zaczęły spływać łzy.
Chciałam odejść kiedy przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Przelał w ten pocałunek wszystkie swoje uczucia, czułam to.
Oddałam każdy jego pocałunek mimo, że wiedziałam,że o niewłaściwe.
-Kocham cię Su.-szepnął w moje usta.
Oderwałam od niego swoje wargi,aby móc przytulić się do jego umięśnionego torsu.
-Tak bardzo mi cię brakowało.-powiedziałam.
-Przestań uciekać przed swoimi uczuciami. Sama widzisz co z tego wynika.
-Wiem, już nie będę. Obiecuję.