54 "Okłamując samą siebie"

" Miękka ,jedwabna suknia idealnie opinała się na moim ciele. Raz jeszcze wygładziłam rękoma materiał,wciągając ze świstem powietrze.
Włożyłam na stopy buty,które sprezentowała mi Merry i z ręką na sercu mogłam stwierdzić,że byłam gotowa.
Okropnie się stresowałam. Był to jak najbardziej szczęśliwy dzień,jednak stres z nim związany był przeogromny.
Meredith uważała jendka,że jest to jak najbardziej normalne i nie mam się czym denerwować.
Przytaknęłam tylko,a dziewczyna zabrała się do układania moich włosów.
Spoglądałam w swoje odbicie w lustrze,nie mogąc uwierzyć,że to naprawdę się dzieję.
-Będzie dobrze.-powiedziała gładząc mnie po plecach.
Wiedziałam,że tak sięstanie. Bo w końcu co mogłoby pójść nie tak ?
Rzuciłam okiem na zegar,który z każdym kolejnym ruchem wskazówek sprawiał,że byłam coraz bliżej tego co miało nastąpić.
Miałam wyjść za mąż. 
Kiedy do pokoju wpadła ciocia Issabel,oznajmiając,że czas już zaczynać moje serce o mało nie wyrwało się z piersi.
Starałam się unormować oddech,jednak było to prawie niemożliwe.
-Spokojnie,kochanie.-mówiła.-Poradzisz sobie.To tylko ślub.-powiedziała żartobliwie.
-To,aż ślub.-poprawiłam ją.
Kiedy opuszczałam om kierując się do ogrodu,gdzie miała odbyć się cała uroczystoś, o mało nie zmieniłam zdania i nie uciekłam.
Jednak kiedy tylko zobaczyłam bruneta,wiedziałam,że muszę to zrobić.
Że chcę to zrobić.
I kiedy tylko znalazłam się obok niego,a chłopak chwycił moją rękę cała niepewność wyparowała.

*

Kapłan przechodził właśnie do tak oczekiwanej przez wszystkich formułki.
Liam miał właśnie wypowiedzieć te dwa kluczowe słowa,kiedy wszystko się rozmazało.
Pozostała pustak,która przypominała bezkresną odchłań."

Obudził mnie płacz Gemmy.Szybko podniosłam się z łóżka i podeszłam do łóżeczka dziewczynki.
Wzięłam ją na ręce i zaczęłam uspokajająco kołysać.
-Nie płacz,kochanie.-szeptałam,jednak ona nie przestawała płakać.
Pieluszka była sucha,a kiedy spróbowałam ją nakarmić odchylała tylko główkę.
Po piętnastu minutach nieustannego płaczu,zaczęłam się bać.
Nie miałam pojęcia co mogło być tego przyczyną,a jedyna rzecz jaka przyszła mi na myśl to telefon do Liama.
Pomijam fakt,że była to pierwsza w nocy,po prostu nie wiedziałam z kim miałabym się skontaktować. Był pierwszą osobą,która przyszła mi na myśl.
Dlaczego nie Luke ?

Kiedy jakiś czas później usłyszałam dzwonek,z małą na rękach pobiegłam do drzwi.
Chłopak od razu chwycił dziewczynkę,a ona jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki,przestałą płakać.
-J-ja...nie rozumiem.Od pół godziny próbowałam ją uspokoić i nic.
I wtedy zrozumiałam, ona potrzebuje ojca. 
Kiedy Gemma zasnęła u niego na rękach zaniósł ją z powrotem do łóżeczka.
-Naprawdę dziękuje...-powiedziałam przytulając go.- I przepraszam.
-Przepraszasz ?Mogę wiedzieć za co ?
-Za to,że nie odzywałam się przez kilka ostatnich dni. Musiałam pewne rzeczy przemyśleć.
-Rozumiem. Nie mam ci tego za złe.
-Mimo wszystko przepraszam.
-Okey.
-Okey.
 -Li ?
-Tak, Suzan ?
-Czy ty nadal mnie kochasz ?
Chłopak zmarszczył brwi i spojrzał mi w oczy.
-Oczywiście,nigdy nie przestałem. Próbowałem,myślałem,że tak będzie lepiej,ale nie było.
-Czy istnieje jakakolwiek szansa,żebyś mi wybaczył i abyśmy spróbowali ostatni raz ?
-Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę,że to mówisz.
I złączył nasze usta w delikatnym,aczkolwiek zmysłowym pocałunku.
Przez kilka ostatnich dni miałam okazję spojrzeć na niektóre rzeczy z zupełnie innej perspektywy.
Starałam się wmówić samej sobie,że już nic do niego nie czuje,ale tak nie jest.
Rozmawiając z Gemmą,mówiłam jej rzeczy,które chciałam,aby tak wyglądały.
W gruncie rzeczy nigdy nie przestałam go kochać.
Zrozumiałam to kiedy już wyszła. Po prostu doznałam oświecenia i wytykałam samej sobie jak wielką idiotką jestem.
-Kocham Cię, Li.
-Kocham Cię, Su.

Heeej ;-)

Zapewne pamiętacie jak ostatnio mówiłam,że

faza na Liam'a przeminęła. Zapomnijcie o tym,usuńcie to wspomnienie

i dziękujcie losowi,że postanowiłam zajrzeć dzisiaj na yt i przejrzeć subskrybcje.

Faza na Liama,powróciła za sprawą tego cudeńka,zapewne już widzieliście.

Całuje,N;*

 

 

53 "Starałam się,nie udało się."

Trzy tygodnie później...


-Musisz natychmiast pokazać mi moją imienniczkę !-do salonu wparowała Gemma, ciągnąc za rękę swojego brata.
Chłopak bronił się przed nią jak tylko mógł,jednak kiedy tylko zmroziła go wzrokiem zaprzestał swoich działań.
-Zaraz oderwiesz mi rękę-mruknął tylko.
-Jeśli nie przestaniesz marudzić,oderwę ci coś zupełnie innego.-pogroziła na co brunet otworzył szerzej oczy.
-Nie odważyłabyś się.
-A chcesz się przekonać ? -w momencie kiedy padło to pytanie chłopak postanowił wywiesić białą flagę,zapewne rozumiejąc,że ni uda mu się wygrać ze swoją siostrą.
-Tak lepiej.-pochwaliła go i wzięła na ręce małą Gemmę.
Mimowolnie się zaśmiałam, nie potrafiąc zrozumieć jak ta dwójka potrafi wytrzymać razem w jednym pokoju.
To cud,że jeszcze nie zdążyli się pozabijać.
-Jest naprawdę urocza, Su. Ty i Liam,macie wyjątkowy talent do tworzenia dzieci.-powiedziała,a na moje policzki wstąpiły rumieńce.
-Och,gratuluje siostrzyczko. Jesteś mistrzynią w stwarzaniu niezręcznych sytuacji.
-Daj spokój.A właśnie co u Liama ?
A więc nie wiedziała. Harry najwyraźniej nie powiedział jej nic poza tym,że mamy razem dziecko.
Zastanowiłam się dłuższą chwilę nad odpowiedzią. To prawda, nie widziałyśmy się niemiłosiernie długo,ale była siostrą Harrego,a moją znajomą i zasługiwała,aby znać prawdę.
-Nie jesteśmy już razem.
-Co ? Jak to ? A dziecko ?
Zbombardowała mnie mnóstwem pytań,a ja zaczęłam się zastanawiać w jakiej kolejności powinnam na niej odpowiadać.
Obie sugestywnie spojrzałyśmy na Harrego,który najwyraźniej nie załapał aluzji.
-Ykhm...-odkrząknęła Gemma.
-Coś nie tak siostrzyczko ?
-Ugh, skądże.Byłabym ci tylko niezmiernie wdzięczna,gdybyś zostawił nas same.
-Och, no tak.Najlepiej mnie wyrzucić.-wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju zamykając drzwi.
Usiadłyśmy na kanapie,a dziewczyna zapytała:
-Co się stało ?
-Po prostu przestaliśmy się kochać. Naprawdę nie chciałam to wierzyć,ale kiedy wrócił nie było już tak samo. Kiedy go pocałowałam,nie czułam zupełnie nic,rozumiesz ? Żadnych fajerwerków,motyli w brzuchu.Zupełnie jakby to uczucie nigdy nie istniało.Chciałam to jakoś zatrzymać,ze względu na Gemmę,ale to nie było możliwe.Już nie czuje się najlepiej w jego towarzystwie.
-Boże,kochanie.Tak mi przykro.-powiedziała obejmując mnie ramieniem.
-Ale naprawdę już nic do niego nie czujesz ?
-Naprawdę,nie.Starałam się,ale moje serc należy już chyba do kogoś innego.
-Jak to ?
-Kiedyś miałam chłopaka, ma na imię Luke. Byliśmy razem,naprawdę długo,ale on założył zespół,a później wyjechał.Nie chciałam psuć jego marzeń dlatego pozwoliłam mu wyjechać.Cholernie za nim tęskniłam,a teraz on wrócił.
W czasie mojej chwilowej amnezji,podobno byliśmy razem. I ja naprawdę to pamiętam.
Pamiętam smutne oczy Liama,kiedy go całowałam. Pamiętam jak mówiłam,że go kocham,a on mówił,że to nieprawda.
To wszystko się skończyło ,kiedy uznał,że nie możemy być razem,bo kiedy tylko moja pamięć wróci,zostawię go.
Ale wczoraj rozmawialiśmy i zrozumiałam,ze naprawdę go potrzebuje.
-Całowaliście się ?
-Prawie,ale zadzwonił Harry,mówiąc,że wpadniecie i sama wiesz.
-Ugh...zabije go. I naprawdę cieszę się,że jesteś szczęśliwa. I nie obchodzi mnie czy z Liamem czy z Lukiem. Musisz w końcu zrobić coś dla siebie.
-Tak,wiem. I wiem,że naprawdę chcę z nim być,ale boje się reakcji Liama.Naprawdę nie chcę go ranić.
-On zrani ciebie,jeśli nie pozwoli ci być szczęśliwą.Uwierz mi,wiem co mówię.



Cześć,kochane.
Wiem,że nie było mnie około miesiąca,a dzisiejszy rozdział nie należy do najkrótszych,ale musicie mi wybaczyć.
W mojej szkole trwają przygotowania do pewnego projektu i naprawdę miałam mało czasu.
Wiem,że każdy chcę,żeby Su była z Liamem.
Ale...Ja już nie potrafię o nich pisać,moja faza na Liama przeszła ( a była naprawdę długa) i moje serce oddałam naszemu kochanemu Harremu.
I oczywiście 5Sos.
I żeby nie było niedomówień,nie przestałam być Directioner.
Wydaje mi się,że to przez to opowiadanie,a raczej to co tutaj piszę sprawiło,ze już ie kocham Liama tak bardzo jak kiedyś.
Przepraszam was za to, N:*